Σήμερα ήταν η πολυπόθητη μέρα για μένα και για πολλά άλλα φάσιον βίκτιμς και βίκτιμς γενικότερα. Για να σε βάλω λίγο καλύτερα στο νόημα, κάθε χρόνο τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη, το H&Μ βγάζει την καινούργια του συνεργασία με γνωστό οίκο μόδας. Άλλον κάθε χρονιά. Στα πλαίσια της αγάπης μου για τα ρούχα, του ψυχαναγκασμού μου ότι εφόσον πήγα μια φορά θα συνεχίσω να πηγαίνω μέχρι να πεθάνω ή εγώ ή ο Ειτσενέμ, καθώς και του κακομαθημένου χαρακτήρα μου ότι θέλω να έχω κάτι από τη συλλογή επειδή είναι συλλεκτικό, δεν χάνω ποτέ εδώ και τρία χρόνια αυτή τη μέρα.
Σήμερα λοιπόν ξύπνησα απ' τις 4 για να πάω σαν τις χαζοαμερικάνες που τόσο κορόιδευα παλιά, που πάνε και ξεπουπουλιάζονται σε κάτι εκπτωσάρες 80% που βαράνε κάτι οίκοι νυφικών. Και τις βλέπεις να ξεροσταλιάζουν απ' έξω απ' τα αξημέρωτα με τους υπνόσακους και λες ου ζώα, ου ανεγκέφαλες. Και μετά παίρνεις το σκαμπουδάκι της γιαγιάς για την εκκλησία και το βάζεις με ευλάβεια έξω απ΄τα κατεβασμένα, κρύα και απρόσωπα ρολά του H&M κουκουλωμένη γιατί σε τρώει το αγιάζι της πέμπτης πρωινής ώρας.
Ένιωσα πολλές φορές λούζερ σήμερα. Όταν είδα το βλέμμα του Λέλου και της Λούλας -οι γάτες της αυλής μας- που καθόντουσαν κουλουριασμένες και γλαρωμένες και με κοίταξαν γεμάτες αποδοκιμασία τύπου "πήγαινε ζώον να πάρεις τα λεοπάρ που εμείς τα φοράμε από πέρσι" -δεν πήρα λεοπάρ όμως έχουμε και λίγη τσίπα πάνω μας. Λίγη. Όταν έξω στο δρόμο ήμουν μόνο εγώ και το σκουπιδιάρικο. Όταν κι ο φούρναρης ακόμα χουχούλιαζε στο παπλωματάκι του κι εγώ πήγαινα να πιάσω πρώτο στασίδι πίστα.
Όλα τα "L" από το μέτωπό μου όμως σβήστηκαν μονομιάς όταν είδα την υπέρλαμπρη και κιτσάτη -φέτος- βιτρίνα. Σκιρτάει κάτι μέσα σου όταν πας πρώτος. Λες τα κατάφερα. Μπράβο μου -μπράβο μαλάκα, είσαι τόσο μαλάκας όσο κανείς άλλος που κοιμάται τώρα και θα ρθει πιο μετά χαλαρός με την καφεδιά στο χέρι, ενώ θα ρεύεται το κρουασάν που κατάπιε κι εσύ ακόμα δεν έχεις προλάβει να ρευτείς ούτε τα όνειρα που είδες το βράδυ. Μπράβο μου λοιπόν που στήθηκα πρώτη και θα μπω πρωτότερη!
Και κόσμος αρχίζει να έρχεται μετά από κανά τέταρτο και σκέφτεσαι "χα σας έφαγα". Ο κόσμος που ήρθε όμως είναι 4 φιλιππινέζοι με σκονάκια. 4 φιλιππινέζοι που δεν είναι φάσιον βίκτιμς αλλά σκέτα βίκτιμς γιατί μια κυρία Δελαφράγκα τους πέταξε στους 5 δρόμους μέσα στο αγιάζι και το πρωινό το πούσι για να της πάρουν ό,τι έραψε και δεν έραψε ο Κένζο και ο Έιτς και ο Εμ μαζί, ενώ αυτή κόβει τούφες για να μην κόψει το μπότοξ. Και ναι μεν εσύ έχεις φτάσει πρώτη, αλλά έχεις πίσω 4 φονικές μηχανές και 8 χέρια που έχουν αρχίσει ήδη να προθερμαίνονται -ναι η μια φιλίππα πίσω μου έχει βγάλει όντως νυχοκόπτη και κόβει τα νύχια της #γουατέβερ.
Και η ώρα περνάει. Ψέματα. Κουτσοπερνάει γιατί έχεις 4 ολόκληρες ώρες μπροστά σου και κρύος ιδρώτας σε λούζει ενόσω η πίσω τετράδα οργιάζει σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις και δεν μπορείς να καταλάβεις το σχέδιο του εχθρού. Και αρχίζουν κι άλλα βίκτιμς να έρχονται. Και ενώ χαίρεσαι ακόμα που είσαι πριν απ' αυτούς ξενερώνεις γιατί έρχονται με χαμόγελο που φωνάζει "έχω όρεξη για κουβέντααα... φιλαράκιααα... συνφασιονίστεεες..." εμετούληηηηης.
Και ναι. Πείτε με περίεργη, αλλά είμαι μεγάλος αντικοινώνας. Ειδικά σε τέτοιες μαζώξεις, που βγαίνει ένα κομμάτι του εαυτού μου περίεργο, που κατά βάθος δεν συναγελάζεται με τα όμοια αυτά κομμάτια άλλων ανθρώπων. Αλλά ως ευγενικός αν μη τι άλλο αντικοινώνας χαζογελάω και κουτσομιλάω. Και ακούς κάθε χρόνο τα ίδια "ποπο τι αγωνία", "ποπο πόσο νωρίς ξύπνησα", "ποπο τι ωραία ρούχα", "ποπο ουρά" κλπ. Και το χειρότερο είναι ότι γελάω και συμφωνώ. Εγώ απο ευγένεια, αλλά οι άλλες δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Και εκεί την πατάω. Όπως την πάτησα και φέτος. Και αρχίζει η άλλη και λέει λέει λέει και ξανοίγεται και σε αγαπάει και μόνο αγκαλιά δεν σε παίρνει κι εσύ θες να πάρεις το νυχοκόπτη απ΄τη φιλιππινέζα και της κόψεις τις φωνητικές χορδές ή το κόκκινο καλώδιο που την κρασάρει.
Και κάπως έτσι περνάει πραγματικά και με πολλούς εσωτερικούς λυγμούς και οδυρμούς η ώρα και ανοίγουν οι πόρτες. Και τότε μουσικές πολέμου ηχούν στα αυτιά σου. Και παίρνεις τη στάχτη απ' τα τσιγάρα που χει πετάξει η από πίσω, που ισοδυναμεί με στάχτη απ΄την καύση ενός έθνους και τραβάς δυο δαχτυλιές στα μάγουλα. Απομονώνεις κάθε ήχο, κάθε ομιλία και βουτάς στη μάχη για το φούτερ δίχως έλεος και δίχως δισταγμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου