Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Imperfect


Έλα πιάσε καφέ να σου πω και εγώ τα ζαβά μου, γιατί όλο για σένα λέω.


1. Σιχαίνομαι τα κουμπιά. Από μικρή το χω αυτό. Φήμες λένε ότι όταν ακόμα δεν ήξερα τι είναι κουμπί, ένα απ΄αυτά τα στρογγυλά με τις τρύπες και τις κλωστές που βρισκόταν πάνω στο νυχτικό της μαμάς μου, πήγε με θράσος και με έγδαρε στο μέτωπο. Από τότε η σχέση μας διεκόπη. 30 χρόνια τώρα, κανένα ρούχο μου δεν έχει κουμπιά. Δεν φοράω πουκάμισα, δεν φόρεσα ποτέ. Ακόμα και μία φορά που έκανα παρέλαση, πήγα με άσπρο ζιβάγκο σαν τον Παπανδρέου. Δεν θέλω να τα πιάνω, δεν θέλω ούτε να τα κοιτάω.


2. Γενικά σιχαίνομαι. Σιχαίνομαι πόμολα, χέρια, σάλια, τους άλλους, τις αλυσίδες.


3. Αλυσίδες. Το σχήμα τους? Η αίσθησή τους? Δεν ξέρω ακριβώς. Δεν φοράω κοσμήματα -μόνο κορδελάκια και σκοινιά στο αριστερό μου χέρι. Τις αλυσίδες τις σιχαίνομαι και στους άλλους και στα πλαίσια της συγκεκριμένης περιέργειας, θέλω να επισημάνω ότι δεν μπορώ ούτε τα κουμπώματά τους. Πόσες φορές έχουν έρθει φίλες να τους κουμπώσω κολιέ και βραχιόλια και όχι. Σόρρυ ντάρλινγκ εγώ αυτό δεν το πιάνω.


4. Απεχθάνομαι τον ήχο του μασήματος. Δεν μπορώ να ανεχτώ δίπλα μου τσαούλια να
κλαπομασάνε. Μου ανεβαίνει η πίεση, μου σηκώνονται οι τρίχες του κεφαλιού, σφίγγουν τα δόντια μου, η καρδιά μου πιάνει τους 180/λεπτό και νευριάζω πολύ. Πάρα πολύ.
Δεν είναι περιέργεια, είναι ντιζόρντερ. Δεχτείτε το όσοι με αγαπάτε και μασάτε ήρεμα και μακριά μου. Γενικά με τους ήχους έχω θέμα. Πιάνομαι από μικρούς ήχους οι οποίοι μετά από λίγο γίνονται τόσο αφόρητοι, που θέλω να βάλω τα κλάματα -απ' τα νεύρα πάντα.


5. Μου τη δίνουν τα "πού χάθηκες?", "με ξέχασες", "χμμ κάποιος με ξέχασε" και οτιδήποτε παρεμφερές. Καταρχάς, ΠΟΙΟΣ σου είπε ότι είμαι εγώ υπεύθυνη να κρατάω τις δημόσιες σχέσεις. Γιατί δηλαδή να σε ξέχασα εγώ και να μη με ξέχασες εσύ. Γιατί να χάθηκα εγώ και να μην χάθηκες εσύ ή και οι δύο μας. Όπως και να χει, σε τέτοιου είδους κατηγόριες απαντάω με κανονικό γράψιμο.


6. Τη βρίσκω να στριφογυρίζω μια τούφα απ' τα μαλλιά μου. Μάλλον είναι τικ. Δεν δείχνω έλεος όμως. Τη γυρνάω μανιασμένα. Μπορώ με ένα χέρι και μια τούφα να σου κάνω καντιλίτσα, οχτάρι, μπότσο και ψαλιδιά. Έχω κάνει τόσο κοκορέτσι τούφες που χρειάστηκε να τις κόψω με ψαλίδι μετά. Συνήθως το κάνω ή όταν είμαι υπερβολικά χαλαρή ή όταν είμαι υπερβολικά εκνευρισμένη.


7. Για να κοιμηθώ θέλω 3 μαξιλάρια. Ένα κεφάλι, ένα αγκαλιά, ένα στα πόδια. Η παγίδα είναι όταν έχεις να σκεπαστείς κι όλας. Θέλει πολύ μανούβρα και δουλειά μέσα στον ύπνο αλλά αξίζει τον κόπο. Και όταν βλέπω τηλεόραση. Θέλω ένα στα πόδια και όταν βλέπω τηλεόραση.


8. Φοβάμαι τις μέλισσες, τις σφήκες, τα σερσέγκια και όλα τα πετούμενα που τσιμπάνε. Με
αγχώνει υπερβολικά ο τρόπος που πετάνε κοντά μου ή μακριά μου. Αυτά τα σπαστικά που κάνουν μου κόβουν τα ήπατα. Πάνω που φεύγουν κάνουν ένα βζάαανγκ και ξανάρχονται. Και τότε αρχίζω εγώ τα σπαστικά. Αν δεις μια τρελή να εξφενδονίζεται ξαφνικά και να τινάζει χέρια, εγώ είμαι. Δεν με νοιάζει τι θα πουν οι γύρω, δεν με νοιάζει αν πέσω, αν θα ρίξω κάτι κάτω απ΄τον πανικό, θέλω απλά να φύγω και το κάνω όσο καλύτερα μπορώ.




9. Δεν μ' αρέσει να μιλάω στο τηλέφωνο. Όσο υπάρχουν τα μηνύματα, μπορούμε να κάνουμε με αυτά τη δουλειά μας. Μου είναι πιο ευχάριστο να γράφω παρά να μιλάω -duh. Όσο γράφεις μπορείς να τρως, να βλέπεις τηλεόραση και άλλα πράγματα. Με πνίγετε με τα τηλέφωνα. Με πνίγετε.

10. Δεν μπορώ τους κλόουν. Είναι λυπημένοι? Χαρούμενοι? Γελοίοι? Τρομακτικοί? Άι σιχτίρι.
11. Μαρέσει να δίνω χρώματα στους αριθμούς. Το 1 είναι μπλε. Το 2 είναι κόκκινο. Το 3 κίτρινο. Το 4 πράσινο κοκ. Δεν παίρνω ναρκωτικά, δεν έχω πάρει ποτέ. Απλά οι αριθμοί έχουν χρώματα. (Crazy af)

Αυτή είμαι λοιπόν με τα περίεργά μου, που με κάνουν ακόμα πιο αξιαγάπητη, υπέροχη και ακαταμάχητη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου